“आपल्यासारखी काही वेडी माणसे आहेत न अजून, मग काय करू की काही तरी चांगलं.”

सकाळीच डॉ.महेंद्रचा फोन आला.

“दादा, माझ्या भावाशी थोडं बोलाल का ? त्याला त्याच्या परीक्षेत अपयश आले आहे”

“हो नक्की बोलेल. कधी भेटेल तो ? ”

त्या दिवशी त्याची न माझी पहिली भेट. उंच, गोरा, अगदी सात्विक चेहरा, वागण्यात एक वेगळीच अदब. तो खूप शांतपणे माझ्याशी बोलत होता. पहिल्याच भेटीत हा माणूस काही तरी हटके आहे याची जाणीव झाली. “बंदे मे दम है.”  त्याची प्रांजळता मला खूप भावली. तो अस्वस्थ नक्कीच होता पण पराभूत मानसिकतेचा नाही हे पण त्याच वेळी समजले. काहीतरी नक्की वेगळं करणार हा पोरगा कारण त्यात एक वेगळाच आत्मविश्वास होता.

अमित तसा फार कमी भेटतो पण भेटल्यानंतर मला त्याच्या बद्दल व त्याला माझ्याबद्दल असणारी आपुलकी सहजच जाणवून जाते फक्त आम्हाला नाही तर सोबतच्या लोकांना पण. दोन आठवड्यापूर्वी अंबाजोगाईतील वैद्यकीय महाविद्यालयात ज्ञानसेतू हा उपक्रम घ्यायचा होता त्यासाठी अमितशी बोलावे वाटले. विचित्र म्हंजे माझ्याकडे त्याचा फोन नंबर पण नव्हता. मनाला इतकासा आपला वाटणाऱ्या माणसाचा फोननंबर आपल्याकडे नाही हे म्हणजे अतीच झाले. डॉक्टर महेंद्रकडून त्याचा फोननंबर घेतला. मी फोन करण्यापूर्वीच अमितचा फोन आला. त्याचे बोलणे कानावर पडताच लक्षात आले की अनेक महिने जरी आपण बोललो नाही या व्यक्तीशी तरी तिच आत्मीयता त्याच्यात आहे व माझ्यात आहे. नित्य संपर्क असून सुद्धा अनेक लोकांशी असे नाते होत नाही.

डॉक्टर अमित लोमटे .....आम्ही अमितला भेटायला वैद्यकीय महाविद्यालयात गेलो. प्रभारी अधिष्ठाता काही कामात असल्याने चहा घेण्यासाठी उपहार गृहात गेलो. अमित आता महाराष्ट्रातील मार्डचा प्रमुख आहे हे कळले. गेल्या अनेक दिवसात त्याने केलेला वेडेपणा मी समजून घेवू लागलो.

उपहारगृह चालवणाऱ्या स्वामी पासून ते सोलापूरच्या आत्महत्या करणाऱ्या डॉक्टरसाठी काही क्षणात लाखाची मदत करण्याची करामत या वेड्या डॉक्टर मध्ये आहे. पोस्टमार्टम सारखे नको वाटणारा विभाग मुद्दाम अमितने स्वतः कडे घेतला व त्याला एक वेगळीच शिस्त लावली. आपले शेखी मिरवू पाहणाऱ्या एका राजकारण्याला फार मस्तपणे अमित ने वठणीवर आणले.

 “आपण चांगल करतोत न दादा मग घाबरायचे कशाला ?”

 त्याचे हे वाक्य एक वेगळी अनुभूती देत होते. वैद्यकीय महाविद्यालयातील विद्यार्थ्यांचे वस्तीगृह असो की परिसरातील उपहारगृह यांचा कायापालट करताना अतिशय धैर्याने अमितने केलेल काम खुपच कौतुकास्पद आहे.

महाविद्यालयाची व एकूणच दवाखान्याची स्थिती सध्या फार काही चांगली नाही.  

“मी त्याला म्हंटले की मग हे कसं रे नीट चालणार ?” त्यावर त्याचे उत्तर फारच मस्त होते.

“आपल्यासारखी काही वेडी माणसे आहेत न अजून, मग काय करू की काही तरी चांगलं.”

माझ्या मनातल अमितबाबतील कौतुकयुक्त अभिमान वाढतच होता. अमित खूप सर्वस्पर्शी आहे, अनेकांचे त्याचे स्नेहाचे नाते आहे. आपल्या सोबत अनेक महिने जेवण करणाऱ्या मित्राला अचानक छातीत दुखायला लागते व त्याचा फोन अमितला येतो. अमित लगेच त्याच्या मदतीला निघतो. मित्राला तो सांगतो काहीही शरीराला त्रास होईल अशा हालचाली करू नको. पण तो लिफ्टने जाण्याच्या एवजी जिन्याचा वापर करतो. जीना तो चढून जातो व सरळ समोरील मोकळ्या जागेवरच त्याचा तोल जातो. जागेवरच त्याचा मृत्य होतो.

अमित तिथे पोहोंचतो. आकस्मित मृत्यू मुळे पोस्टमार्टम करणे क्रमप्राप्त. नातेवाईक तयार नाहीत, अशी अवघड स्थिती अमितने खूप शांतपणे हाताळली. स्वतःच्या मित्राचे पोस्टमार्टम करतांच्या त्याच्या व्यथेची अनुभूती शब्दात नाही मांडता येणार.

अंबाजोगाई व आपल्या पेशाबद्दल अतिव आदर व श्रद्धा असणाऱ्या अमितने हौसेने जिथे तो काम करतो तिथे पण खूप रचनात्मक बदल करून रुग्णांचा होणारा अवाजवी खर्चपण खूप कमी केला व रुग्णालयाची पत पण वाढवली.

“यार इस बंदेमे साहिमे दम है”

अमित तु म्हणतोस ते खरच खूप खरं आहे      

“आपल्यासारखी काही वेडी माणसे आहेत न अजून, मग काय करू की काही तरी चांगलं.”